به آقای ظریف قبلا گفته بودم

در زمانی که زمزمه ی خروج ترامپ از برجام مطرح بود، به آقای ظریف گفتم اگر بخواهیم رابطه فعلی ایران و امریکا را با استفاده از نظریه بازی ها صورت بندی و تحلیل کنیم، باید و ضعیتمان را به دو راننده تشبیه کنیم که از دو نقطه مقابل هم روی خط ممتد وسط جاده به سمت یکدیگر حرکت می کنند. در این بازی، راننده ای که در آخرین لحظه می ترسد، فرمان را می چرخاند و از مسیر خارج می شود، بازنده است. نظریه بازی ها می گوید این بازی، در واقع جنگ اراده هاست. راننده ای برنده است که عزم جدی و تزلزل ناپذیر خود را به صورت صریح و شفاف به طرف مقابل تفهیم کند. راننده ای که به طرف مقابل سیگنالی بدهد که او احساس کند ممکن است حریف کنار بکشد یا متوقف شده و تسلیم شود، حتما بازنده خواهد بود.

به آقای ظریف گفتم طبق نظریه بازی ها در این پیکار، راننده ای برنده است که همان ابتدای کار، فرمان و ترمز خودرو خود را می کند و به گونه ای که طرف مقابل ببیند، آن ها را از پنجره خودرو به بیرون پرتاب می کند. او با این کار، صریح و شفاف به حریف می گوید که من، حتی اگر اراده کنارکشیدن یا توقف داشته باشم، امکانش را ندارم!

دولت جمهوری اسلامی ایران در یک سال گذشته با هدایت مقام معظم رهبری از این استراتژی به خوبی استفاده کرد. اگر امروز دیگر نگران جنگ نیستیم، برای این است که به ترامپ صریح، شفاف و با عمل -نه با حرف- تفهیم کردیم که محکم ایستاده ایم. موضع گیری های ما، بخصوص بعد از شهادت شهید سلیمانی و موشکباران عین الاسد، به هیچ وجه نباید این احساس کاذب را در دشمن زنده کند که مسئولان ما متزلزل شده اند و ممکن است مسیر مقاومت را رها کنند و در مقابل «توافق ترامپ» تسلیم شوند. دشمن تنها در صورتی عقب خواهد نشست که یقین کند ما در مسیر حق خود محکم و ثابت قدم هستیم. موضع گیری و اظهار نظر مسئولان دیپلماسی خارجی کشور، باید نمود روشن استحکام و تزلزل ناپذیری ملت بزرگ ایران باشد.